Jeden krok

Kie­dy pierw­szy czło­wiek wylą­do­wał na Księ­ży­cu, mój Tata miał osiem lat.

Moja Bab­cia spe­cjal­nie na tą oka­zję kupi­ła tele­wi­zor. To był pierw­szy taki odbior­nik w oko­li­cy, więc w nocy, 20 lip­ca 1969 roku, w jej domu zebra­ła się poło­wa sąsia­dów i znajomych.

Tele­wi­zor miał mały ekran, obraz był czar­no-bia­ły, bar­dzo śnie­żył i nie­wie­le było na nim widać, ale i tak o trze­ciej w nocy, wszy­scy zebra­ni w domu mojej Bab­ci – razem z moim Tatą – słu­cha­li, jak Neil Arm­strong wypo­wia­da histo­rycz­ne sło­wa i patrzy­li, jak astro­nau­ta pod­ska­ku­je po powierzch­ni Srebr­ne­go Globu.

Wie­cie, co dla mnie jest naj­wspa­nial­sze w tym, że czło­wiek wylą­do­wał na Księ­ży­cu? Wca­le nie ten wiel­ki krok dla ludzkości.

Pomy­śl­cie tyl­ko: to były cza­sy Zim­nej Woj­ny i Żela­znej Kur­ty­ny, więc w Blo­ku Wschod­nim oso­by u wła­dzy mogły spo­koj­nie stwier­dzić, że infor­ma­cję o lądo­wa­niu Ame­ry­ka­nów na Księ­ży­cu nale­ży ocen­zu­ro­wać lub przy­naj­mniej – ogra­ni­czyć ją do mini­mum. Ale pomi­mo tego doszli do wnio­sku, że to napraw­dę jest WIEL­KIE WYDA­RZE­NIE dla całej ludz­ko­ści – bez wzglę­du na podzia­ły poli­tycz­ne. I to dzię­ki temu mój Tata mógł oglą­dać pierw­sze kro­ki Neila Arm­stron­ga, razem z milio­na­mi ludzi na całym świecie.

Inny­mi sło­wy: lądo­wa­nie na Księ­ży­cu jest pięk­nym sym­bo­lem tego, że pomi­mo wszyst­kich rze­czy, któ­re dzie­lą ludz­kość – zawsze da się odna­leźć coś, co nas połą­czy. I wła­śnie dla­te­go dla mnie dzi­siej­szy dzień jest czymś wię­cej, niż tyl­ko pięć­dzie­sią­tą rocz­ni­cą czy­je­goś spaceru.

Choć jed­no­cze­śnie tro­chę mi szko­da, że do tej pory nie uda­ło się nam wybu­do­wać bazy na Księ­ży­cu. Ale kto wie, może za następ­ne pięć­dzie­siąt lat…

źró­dło zdję­cia ilu­stru­ją­ce­go wpis: kadr z nagra­nia lądo­wa­nia na Księ­ży­cu, dostęp­ne­go na stro­nie NASA

Wpis pocho­dzi z poprzed­niej wer­sji blo­ga. Został zre­da­go­wa­ny i nie­znacz­nie zmodyfikowany.

Ory­gi­nal­ny tekst możesz prze­czy­tać tutaj.