Czy bry­tyj­skie kli­fy są ład­niej­sze od amerykańskich?

Kie­dy usły­sza­łam pierw­sze plot­ki o tym, że powsta­nie ame­ry­kań­ski rema­ke Bro­ad­church – byłam temu prze­ciw­na. Ale potem poja­wi­ły się dwa, sprzecz­ne uczu­cia. Z jed­nej stro­ny, ze wzglę­du na Davi­da Ten­nan­ta chcia­łam, by nowy serial się udał (bo prze­cież nikt nie lubi oglą­dać swo­ich ulu­bio­nych akto­rów w kiep­skich pro­duk­cjach). Z dru­giej nato­miast – z powo­du miło­ści do Bro­ad­church, mia­łam nadzie­ję, że ame­ry­kań­ski rema­ke będzie gor­szy od oryginału.

W koń­cu nad­szedł dzień pre­mie­ry Gra­ce­po­int i pierw­szy odci­nek oka­zał się być dokład­nie taki, jak przy­pusz­cza­łam: kiep­ski. Ale upar­cie oglą­da­łam dalej, licząc na to, że póź­niej będzie lepiej. Zwłasz­cza, że twór­cy zapo­wia­da­li, iż Gra­ce­po­int nie będzie dokład­ną kopią Bro­ad­church, i że nawet zakoń­cze­nie będzie inne. Teraz jestem po obej­rze­niu fina­łu i mojej pier­wot­nej opi­nii o seria­lu nie zmie­niam. Ale ponie­waż krót­kie stwier­dze­nie, że „Gra­ce­po­int jest złe”, było­by zbyt pro­ste, w dzi­siej­szym wpi­sie posta­ram się wyja­śnić, dla­cze­go coś, co uda­ło się Bry­tyj­czy­kom w Bro­ad­church, Ame­ry­ka­nom już nie wyszło.

Runda I: Mieszkańcy miasta

Posta­ci w Bro­ad­church w wie­lu przy­pad­kach były dość arche­ty­picz­ne. Ale to mi nie prze­szka­dza­ło i spra­wia­ło, że nie­mal od począt­ku wie­dzia­łam, kto jest kim w mia­stecz­ku. Mło­dy, ambit­ny dzien­ni­karz, zgryź­li­wy sta­ru­szek, ksiądz, któ­ry pró­bu­je spra­wić, by ludzie na nowo zaczę­li cho­dzić do kościo­ła – dłu­go jesz­cze moż­na by wymie­niać. Serial jed­nak szyb­ko uciekł od utar­tych sche­ma­tów, ale nie za dale­ko, dzię­ki cze­mu boha­te­ro­wie nie byli papie­ro­wi, ale jed­no­cze­śnie nie spra­wia­li wra­że­nia obcych i zbyt dziwacznych.

Każ­da postać mia­ła swo­je zale­ty i wady, ale nikt nie był zepsu­tym do szpi­ku kości, czar­nym cha­rak­te­rem. Wręcz prze­ciw­nie – wszy­scy wyda­wa­li się na swój spo­sób sym­pa­tycz­ni, przez co nawet, gdy popeł­nia­li błę­dy, nie zra­ża­li do sie­bie – jedy­nie zda­wa­li się być przez to jesz­cze bar­dziej ludz­cy. I tyczy się to nawet oso­by, któ­ra pod koniec oka­za­ła się być mor­der­cą. Byłam w szo­ku, gdy to wyszło na jaw i nie mogłam uwie­rzyć, bo prze­cież bar­dzo lubi­łam tą postać. I co cie­ka­we: choć powin­nam zabój­cę jedy­nie potę­pić, gdzieś w głę­bi ser­ca czu­łam też, że jest mi go żal.

Przy czym to wszyst­ko, co napi­sa­łam wyżej, nie było­by moż­li­we do poka­za­nia bez odpo­wied­niej obsa­dy. A ta w Bro­ad­church była wspa­nia­ła. Każ­dy aktor ide­al­nie paso­wał do swo­jej roli i grał bar­dzo reali­stycz­nie. Ta praw­dzi­wość powo­do­wa­ła nato­miast, że nie­zwy­kle łatwo było mi zro­zu­mieć pro­ble­my boha­te­rów, a z nie­któ­ry­mi z nich – nawet czę­ścio­wo się identyfikować.

O tym, jak duże zna­cze­nie dla odbio­ru histo­rii mia­ła obsa­da, mogłam się prze­ko­nać oglą­da­jąc Gra­ce­po­int, bo tam nie­mal wszy­scy akto­rzy nie paso­wa­li do swo­ich ról. Posta­ci stra­ci­ły przez to na reali­zmie, wie­le z nich wyda­wa­ło się nie­sym­pa­tycz­nych (a cza­sem i jed­no, i dru­gie). Z tego powo­du rów­nie sztucz­nie wypa­dły rela­cje pomię­dzy poszcze­gól­ny­mi boha­te­ra­mi. W Bro­ad­church dało się je okre­ślić na pod­sta­wie same­go tyl­ko zacho­wa­nia boha­te­rów. Oglą­da­jąc Gra­ce­po­int iden­tycz­nych rze­czy dowia­dy­wa­łam się jedy­nie na pod­sta­wie dia­lo­gów (któ­re swo­ją dro­gą też wypa­da­ły strasz­nie drętwo).

Efekt był taki, że nie iden­ty­fi­ko­wa­łam się z miesz­kań­ca­mi mia­sta, nie obcho­dził mnie ich los. A z racji tego, że odbiór całej histo­rii w dużej mie­rze zale­żał od tego, jak bar­dzo widz zży­je się z boha­te­ra­mi – na więk­szość wyda­rzeń poka­za­nych w Gra­ce­po­int zare­ago­wa­łam jedy­nie wzru­sze­niem ramionami.

Run­dę I wygry­wa­ją: miesz­kań­cy Bro­ad­church

Runda II: Śledztwo

Kolej­nym ele­men­tem potę­gu­ją­cym realizm Bro­ad­church było to, że poli­cjan­ci za bar­dzo nie wie­dzie­li, jak pro­wa­dzić docho­dze­nie. Koro­ner bada­ją­cy zwło­ki był prze­ra­żo­ny tym co widzi, do pra­cy przy śledz­twie bra­ko­wa­ło ludzi, bo aku­rat był dłu­gi week­end i wszy­scy wyje­cha­li poza mia­sto. A funk­cjo­na­riusz któ­ry pil­no­wał rodzi­ny zamor­do­wa­ne­go chłop­ca nie za bar­dzo wie­dział, jak się zacho­wać, więc głów­nie krzą­tał się po kuch­ni i parzył domow­ni­kom her­ba­tę (co przy oka­zji czy­ni­ło go sym­pa­tycz­ną i zapa­da­ją­cą w pamięć posta­cią). Te wszyst­kie drob­nost­ki spra­wia­ły, że jesz­cze bar­dziej wczu­łam się w kli­mat małe­go mia­stecz­ka, w któ­rym do tej pory naj­więk­szą zbrod­nią było to, że ktoś w nocy pod­wę­dził rol­ni­ko­wi pali­wo z traktora.

W Gra­ce­po­int nie­mal wszy­scy stró­że pra­wa byli chłod­ny­mi pro­fe­sjo­na­li­sta­mi. Przez to ani przez moment nie czu­łam, że śmierć chłop­ca wstrzą­snę­ła miej­sco­wy­mi. Owszem, boha­te­ro­wie stwier­dza­li to na każ­dym kro­ku, ale same sło­wa nie wystar­cza­ły. Poza tym ten pro­fe­sjo­na­lizm poli­cji spra­wiał, że mor­der­stwo z Gra­ce­po­int pra­wie nie róż­ni­ło się od zbrod­ni, któ­re zna­łam z innych, ame­ry­kań­skich kryminałów.

Run­dę II wygry­wa: komen­da poli­cji w Bro­ad­church

Runda III: Tata Danny'ego

Całą rodzi­nę zamor­do­wa­ne­go chłop­ca dość trud­no jest porów­nać, bo zosta­ła ona do Gra­ce­po­int bar­dzo dokład­nie sko­pio­wa­na. Posta­ci mamy, sio­stry i bab­ci Danny'ego (a przy oka­zji tak­że chło­pa­ka sio­stry) były nie­mal iden­tycz­ne (nie­któ­re nie tyl­ko z zacho­wa­nia, ale tak­że z wyglą­du). Skup­my się więc na ojcu chłop­ca bo tyl­ko jego postać była inna.

Mark Lati­mer z Bro­ad­church był posta­cią, któ­rą naj­pro­ściej okre­ślić sło­wa­mi „swój chłop”. Miły, sym­pa­tycz­ny, pra­wie zawsze uśmiech­nię­ty. Zaga­da do każ­de­go na uli­cy i każ­dy mu odpo­wie, bo prze­cież wszy­scy go lubią. Kie­dy póź­niej widzia­łam go zdo­ło­wa­ne­go śmier­cią syna lub z róż­nych powo­dów – wście­kłe­go, przej­mo­wa­łam się dużo bar­dziej, niż w sytu­acji, gdy­bym te same emo­cje obser­wo­wa­ła u kogoś, kto na co dzień się smu­ci lub denerwuje.

W Gra­ce­po­int mamy Mar­ka Sola­no. Teo­re­tycz­nie nale­ża­ło­by tu przy­kla­snąć, że do seria­lu zatrud­nio­no laty­no­skie­go akto­ra – Micha­ela Peñę (któ­re­go, tak na mar­gi­ne­sie, bar­dzo lubię) – i dla nie­go zmie­nio­no nazwi­sko posta­ci. Nie­ste­ty Peña zupeł­nie do tej roli nie paso­wał. Aktor przez cały czas miał wku­rzo­no-nabur­mu­szo­ną minę, przez co cięż­ko było uwie­rzyć, że Sola­no jest „swo­im chło­pem” i jesz­cze trud­niej prze­jąć jego póź­niej­szym dramatem.

Poja­wi­ły się też dwie istot­ne zmia­ny, któ­re nie­co zmie­ni­ły mój odbiór tej posta­ci. Otóż w Bro­ad­church Lati­mer miał romans z wła­ści­ciel­ką hote­lu – posta­cią ład­ną i roz­ta­cza­ją­cą wokół sie­bie urok, przez co nie dzi­wi­łam się, że facet się nią zain­te­re­so­wał. Ta sama postać w Gra­ce­po­int była pozba­wio­na tych cech, spra­wia wra­że­nie nie­co głu­piut­kiej i (w moim mnie­ma­niu) mniej uro­dzi­wej od żony Mar­ka. To powo­do­wa­ło, że romans nie tyl­ko wyda­wał się być gru­by­mi nić­mi szy­ty, ale też – wpi­sy­wał Sola­no w ste­reo­typ gorą­co­kr­wi­ste­go Laty­no­sa uga­nia­ją­ce­go się za kobietami.

Jak­by tego było mało, w Gra­ce­po­int miej­sco­wy ksiądz i mama Danny'ego w mło­do­ści uczęsz­cza­li do tej samej szko­ły i byli w sobie zako­cha­ni (w Bro­ad­church duchow­ny i kobie­ta w ogó­le się w prze­szło­ści nie zna­li). To spo­wo­do­wa­ło, że kie­dy Sola­no zaczął wro­go odno­sić się do księ­dza, moż­na było to czę­ścio­wo odczy­tać jako prze­jaw zazdro­ści. I spra­wia­ło, że ojciec Danny'ego jawi się jako Laty­nos-pies ogrod­ni­ka, któ­ry sam zdra­dza żonę, ale jed­no­cze­śnie nie godzi się na to, by ona zdra­dza­ła jego.

Run­dę III wygry­wa: stu­pro­cen­to­wo bry­tyj­ski Lati­mer z Bro­ad­church

Runda IV: Ellie Miller

Poli­cjant­ka była boha­ter­ką, z per­spek­ty­wy któ­rej oglą­da­ło się prze­bieg całe­go śledz­twa. Waż­ne było więc to, by się z nią zżyć. A to, jak moc­no będzie się tą postać lubić, mia­ło duże zna­cze­nie przy odbio­rze fina­ło­we­go odcin­ka. Poza tym Mil­ler mia­ła wiel­ki wpływ na to, jak postrze­ga­ło się postać gra­ną przez Davi­da Ten­nan­ta – to ona naj­czę­ściej z nim roz­ma­wia­ła, komen­to­wa­ła jego zacho­wa­nie i sprze­ci­wia­ła jego decyzjom.

Oli­via Col­man, któ­ra wcie­li­ła się w tą postać w Bro­ad­church, paso­wa­ła do roli jak ulał. Czę­ścio­wo z powo­du swo­je­go wyglą­du (kobie­ta nie jest jak wycię­ta z żur­na­la), ale przede wszyst­kim ze wzglę­du na grę aktorską.

Mil­ler jest przede wszyst­kim dobrą mat­ką i żoną. Pra­cu­je w poli­cji, ale w żad­nym wypad­ku nie przy­po­mi­na stró­żów pra­wa, któ­rych zna­my z innych fil­mów i seria­li. I gdy­by nikt nie powie­dział mi, że jest funk­cjo­na­riusz­ką – praw­do­po­dob­nie wzię­li­bym ją za panią, któ­ra pra­cu­je na poczcie. Poza tym Ellie zawsze zacho­wu­je się tak, jak wypa­da: przy­wie­zie ci pre­zent z waka­cji, zapa­rzy her­ba­ty, a jeśli przy­pad­kiem powie coś nie­grzecz­ne­go – natych­miast za to prze­pro­si. Cza­sem się zde­ner­wu­je, ale wte­dy jedy­nie tup­nie nogą, nigdy nie prze­klnie. Jest to więc postać bar­dzo zwy­czaj­na, praw­dzi­wa. Przez to przy­wią­za­łam się do niej i rozu­mia­łam ją. Kie­dy pła­ka­ła po śmier­ci naj­lep­sze­go przy­ja­cie­la swo­je­go syna, pła­ka­łam razem z nią. Gdy przy­tu­la­ła się do swo­je­go męża i mówi­ła, że go kocha – wie­rzy­łam jej na sło­wo. A kie­dy wście­ka­ła się na sze­fa – w peł­ni ją popie­ra­łam, bo mia­ła do tego pra­wo. Ale co naj­waż­niej­sze – gdy w fina­le dowie­dzia­łam się, kto zabił Danny'ego, byłam prze­ję­ta nie tyle tym, kto doko­nał zbrod­ni, ale wła­śnie Ellie, bo prze­cież to ją roz­wią­za­nie zagad­ki skrzyw­dzi­ło najbardziej.

Oli­vii Col­man uda­ło się to wszyst­ko zagrać. Spra­wi­ła, że postać Mil­ler, była dokład­nie taka, jak opi­sa­łam wyżej. Żad­nej z jej cech nie pod­da­wa­łam w wąt­pli­wość. I byłam w sta­nie uwie­rzyć, że gdzieś na świe­cie taka Ellie może ist­nieć naprawdę.

Ta sama postać w Gra­ce­po­int była zupeł­nie inna. Nie wiem co praw­da, na ile sta­ło się tak za spra­wą Anny Gunn, któ­ra gra­ła Mil­ler, a ile spo­wo­do­wał sce­na­riusz i reży­se­ria. Obsta­wiam jed­nak, że zawi­ni­ła przede wszyst­kim aktor­ka, któ­ra zagra­ła mniej wię­cej tak samo, jak wcze­śniej w Bre­aking Bad. Tam jej postać była poważ­na i nie­co ozię­bła, ale to jej paso­wa­ło. W przy­pad­ku Ellie jest zupeł­nie inaczej.

W efek­cie ani przez moment nie wie­rzy­łam, że Mil­ler z Gra­ce­po­int jest poli­cjant­ką z małe­go mia­sta. Kobie­ta wyda­wa­ła się być byłą super agent­ką FBI, któ­ra posta­no­wi­ła osiąść w spo­koj­nym mia­stecz­ku i wycho­wy­wać dzie­ci. Ellie w wyko­na­niu Gunn nie pła­cze, jedy­nie roni poje­dyn­cze łzy. Mówi że liczy się dla niej rodzi­na i miesz­kań­cy Gra­ce­po­int, ale to tyl­ko puste sło­wa. Kie­dy prze­słu­chu­je czło­wie­ka, któ­ry być może upro­wa­dził jej syna – nie widzi­my zroz­pa­czo­nej mat­ki, tyl­ko typo­wą, wście­kłą poli­cjant­kę z ame­ry­kań­skich fil­mów lub seria­li. A w fina­ło­wym odcin­ku zupeł­nie nie widać, że całe jej życie legło w gruzach.

Wiel­ką róż­ni­cę sta­no­wi­ły też rela­cje Mil­ler z Har­dym (postać Ten­nan­ta z Bro­ad­church) i Carve­rem (Ten­nant w Gra­ce­po­int). Wie­le scen i dia­lo­gów pomię­dzy tymi posta­cia­mi zosta­ło sko­pio­wa­nych, ale w Bro­ad­church wszyst­kie wypa­da­ły lepiej, głów­nie dzię­ki Oli­vii Col­man. Spo­sób mówie­nia aktor­ki oraz jej mimi­ka spra­wia­ły, że każ­dą poga­dan­kę Mil­ler z Har­dym oglą­da­łam z przy­jem­no­ścią. Czę­sto śmia­łam się, bo boha­te­ro­wie prze­ko­ma­rza­li się w spo­sób, któ­ry ewi­dent­nie miał roz­ła­do­wać napię­cie w seria­lu. Bez pro­ble­mu dostrze­głam też, iż mię­dzy tą dwój­ką zawią­zał się spe­cy­ficz­ny rodzaj przy­jaź­ni w uprosz­cze­niu pole­ga­ją­cej na tym, że Mil­ler czę­sto w jed­nej chwi­li chcia­ła­by Hardy'ego uści­snąć, a w następ­nej wydra­pać mu oczy.

Te same sce­ny z udzia­łem Anny Gunn były pozba­wio­ną emo­cji*, zwy­kłą wymia­ną zdań. Wszyst­kie te roz­mo­wy, któ­re w przy­pad­ku Bro­ad­church obej­rza­łam kil­ka­krot­nie, bo po pro­stu wyglą­da­ły i brzmia­ły świet­nie, w Gra­ce­po­int jedy­nie mnie roz­cza­ro­wy­wa­ły. I szcze­rze mówiąc to były naj­częst­sze momen­ty, w któ­rych nie­mal krzy­cza­łam do ekra­nu „jak mogli­ście to aż tak bar­dzo spieprzyć?!”

* Ok, może z tym cał­ko­wi­tym bra­kiem emo­cji prze­sa­dzi­łam; Gunn nie­mal przez cały czas wyra­ża­ła jed­ną emo­cję – wciąż zwra­ca się do Ten­nan­ta tak, jak­by mia­ła do nie­go o coś pretensje.

Run­dę IV wygry­wa: Oli­via Col­man z Bro­ad­church

Runda V: Hardy kontra Carver

Wła­ści­wie jedy­nym powo­dem, dla któ­re­go w ogó­le zasia­dłam do oglą­da­nia Gra­ce­po­int był David Ten­nant. Nie­czę­sto zda­rza się, by jakiś aktor dwa razy zagrał tą samą rolę i byłam bar­dzo cie­ka­wa, co z tego wyj­dzie. Nie­ste­ty znów się roz­cza­ro­wa­łam. Zakła­da­łam bowiem, że nawet jeśli resz­ta się nie uda, to przy­naj­mniej Ten­nant da radę. Nic z tego!

Bry­tyj­ski Har­dy był posta­cią nie­co ode­rwa­ną od rze­czy­wi­sto­ści i dodat­ko­wo bar­dzo sku­pio­ną na śledz­twie. To powo­do­wa­ło, że gdy facet zapo­mniał za coś podzię­ko­wać, popro­sić albo prze­pro­sić, lub też powie­dział coś za bar­dzo pro­sto z mostu, po dro­dze kogoś obra­ża­jąc – zawsze odczy­ty­wa­łam to jako prze­jaw wyalie­no­wa­nia tej posta­ci, a nie jej wro­dzo­ną zło­śli­wość. Co wię­cej, Ten­nant spra­wił, że wie­le z tych nie­mi­łych zacho­wań Hardy'ego wyglą­da­ło wręcz uro­czo i kocha­łam detek­ty­wa wła­śnie za jego zrzędzenie.

Jak­by tego było mało: Har­dy był posta­cią bar­dzo zagad­ko­wą. Łykał jakieś tablet­ki i przez dłu­gi czas nie było wia­do­mo, czy jest cho­ry, czy też lubi sobie przy­ćpać. Poza tym w prze­szło­ści detek­tyw nie roz­wią­zał innej zagad­ki kry­mi­nal­nej i spra­wa ta wciąż się za nim cią­gnę­ła. Dzię­ki temu oglą­da­jąc serial nie tyl­ko zasta­na­wia­łam się kto zabił Danny'ego, ale tak­że gło­wi­łam nad tym, co takie­go wcze­śniej przy­da­rzy­ło się Hardy'emu. I gdy w koń­cu tajem­ni­ca wyszła na jaw – napraw­dę prze­ję­łam się losem detektywa.

Bar­dzo podo­ba­ło mi się tak­że to, w jaki spo­sób zakoń­czo­no wątek tej posta­ci. Niby było to gorz­kie, pyr­ru­so­we zwy­cię­stwo, ale gdy w ostat­niej chwi­li usły­sza­łam o Klu­bie Byłych Detek­ty­wów, to poja­wił się prze­błysk nadziei na to, że w przy­szło­ści Har­dy i Mil­ler jakoś sobie poradzą.

Dodat­ko­wo w Bro­ad­church zna­la­zło się kil­ka insi­de joków zwią­za­nych z Ten­nan­tem (obsta­wiam, że do dorob­ku innych akto­rów gra­ją­cych w seria­lu też poja­wi­ły się jakieś nawią­za­nia, ale ja nie potra­fi­łam ich wyła­pać). Uśmiech­nę­łam się więc, gdy Har­dy wci­nał lody, niczym detek­tyw z Black­po­ol albo gdy w jed­nym z odcin­ków ktoś zapy­tał go, czy detek­tyw nie jest przy­pad­kiem przy­by­szem z innej planety.

Jak pisa­łam wcze­śniej – ogrom­ny wpływ na to, jak odbie­ra­ło się postać gra­ną przez Ten­nan­ta, mia­ła Ellie Mil­ler. A ta – co już sobie wyja­śni­li­śmy – w Gra­ce­po­int wypa­dła fatal­nie. Jed­nak to nie był jedy­ny pro­blem ame­ry­kań­skie­go Carve­ra. Detek­tyw nie był tak sym­pa­tycz­ny, jak Har­dy i zda­wał się po pro­stu być głu­pim bucem, któ­re­go zupeł­nie nie potra­fi­łam polubić.

Nie wiem, ile w tym „zasłu­gi” Ten­nan­ta, a ile reży­se­ra i mon­ta­ży­stów, ale Carver został też znacz­nie gorzej zagra­ny. Har­dy miał błysk w oku, czę­sto roz­glą­dał się cie­ka­wie, cza­sem zro­bił zdzi­wio­ną minę, kie­dy indziej gesty­ku­lo­wał lub mówił coś w bar­dziej dyna­micz­ny spo­sób. Ogól­nie bar­dzo wie­le rze­czy wyra­żał samą tyl­ko mową cia­ła. Nato­miast Carver non stop snuł się po ekra­nie z nie­zmien­ną, nadą­sa­ną miną i smut­nym spoj­rze­niem. Zupeł­nie jak­by Ten­nan­to­wi nie chcia­ło się go grać. A może było mu po pro­stu przy­kro, że nie mógł mówić ze swo­im natu­ral­nym, szkoc­kim akcentem?

Tajem­ni­cze tablet­ki zosta­ły zamie­nio­ne na zastrzy­ki, któ­re Carver z roz­ma­chem wbi­jał sobie w udo. Przez to coś, co w Bro­ad­church zosta­ło poka­za­ne sub­tel­nie i w spo­sób pełen nie­do­po­wie­dzeń, w Gra­ce­po­int pre­zen­to­wa­ło się zbyt wyraź­nie. Zupeł­nie jak­by twór­cy seria­lu chcie­li, by widzo­wie nie mie­li żad­nych wąt­pli­wo­ści, że detek­tyw jest poważ­nie cho­ry. Nato­miast w przy­pad­ku nie­roz­wią­za­nej spra­wy sprzed lat zadzia­łał podob­ny mecha­nizm, jak przy Mil­ler – nie lubi­łam Carve­ra, więc gdy ten w koń­cu wyja­śnił, o co cho­dzi, zupeł­nie się tym nie przejęłam.

Dodat­ko­wo w Gra­ce­po­int roz­wi­nę­ło wątek rodzi­ny detek­ty­wa, poka­za­no jego cór­kę oraz jej rela­cję z ojcem. I nie do koń­ca wiem, co o tym myśleć. Z jed­nej stro­ny faj­nie, bo zoba­czy­łam Carve­ra-rodzi­ca. Z dru­giej nato­miast było to typo­we dla ame­ry­kań­skich pro­duk­cji fami­ly reu­nion. Nie licząc już tego, że zmie­ni­ło ono zakoń­cze­nie losów detek­ty­wa na bar­dziej szczę­śli­we. I wła­śnie ta ostat­nia zmia­na moim zda­niem wca­le nie była dobrym rozwiązaniem.

Run­dę V wygry­wa: Har­dy, czy­li zno­wu Bro­ad­church

Runda VI: Klify

Kra­jo­braz w Bro­ad­church był nie tyl­ko tłem i deko­ra­cją, ale tak­że w pew­nym sen­sie dodat­ko­wym boha­te­rem. Kli­fy były świad­ka­mi mor­der­stwa, zło­wro­go pię­trzy­ły się nad gło­wa­mi boha­te­rów, pod­kre­śla­ły ich małość i samot­ność. Ale zara­zem: wido­ki były pięk­ne, nie moż­na było ode­rwać od nich wzro­ku. Czło­wiek chciał­by się zachwy­cić, ale to nie do koń­ca wypa­da­ło, bo prze­cież w tych wspa­nia­łych oko­licz­no­ściach przy­ro­dy popeł­nio­na zosta­ła strasz­li­wa zbrod­nia. Bar­dzo faj­nie pre­zen­to­wa­ły się też wstaw­ki z tytu­łem seria­lu, któ­re poja­wia­ły się przed i po prze­rwach rekla­mo­wych – niby były to zupeł­nie nie­win­ne widocz­ki, ale ich oglą­da­nie wywo­ły­wa­ło ciarki.

W Gra­ce­po­int spra­wa ma się pro­sto: kli­fy nie przy­po­mi­na­ją kli­fów, tyl­ko pozba­wio­ne maje­sta­tu góry bło­ta. Przy­ro­da jest jedy­nie tłem, jej poka­zy­wa­nie ogra­ni­cza się do mini­mum, a jeśli się już poja­wia – nie wywo­łu­je żad­nych emocji.

Run­dę VI wygry­wa­ją: kli­fy z Bro­ad­church

Runda VII: Sceny dodane

Gra­ce­po­int mia­ło jed­ną prze­wa­gę nad Bro­ad­church: ame­ry­kań­ska wer­sja seria­lu mia­ła o dwa odcin­ki wię­cej. Czy za to pro­duk­cji nale­ży się przy­naj­mniej jeden, hono­ro­wy punkt? Nie.

Więk­szość dodat­ko­wych scen wyglą­da­ła bowiem jak rze­czy usu­nię­te z Bro­ad­church, z któ­rych zre­zy­gno­wa­no, bo stwier­dzo­no, że nie będą dobrze wyglą­dać (jak na przy­kład poka­za­nie momen­tu samo­bój­stwa Jac­ka). Poja­wił się też, roz­pi­sa­ny na cały odci­nek, motyw z włó­czę­gą i zagi­nię­ciem syna Ellie Mil­ler, któ­ry oka­zał się być jedy­nie nic nie wno­szą­cym do fabu­ły zapychaczem.

Zupeł­nie nie podo­ba­ły mi się też zmia­ny w fabu­le (przy­kła­do­wo wspo­mnia­ne już poka­za­nie cór­ki Carve­ra oraz wątek szkol­nej zna­jo­mo­ści księ­dza i mamy Danny'ego) oraz zmo­dy­fi­ko­wa­ne zakończenie.

Run­da VII: minus jeden punkt dla Gra­ce­po­int

Końcowy wynik:

Bro­ad­church: 7 punktów

Gra­ce­po­int: mniej niż zero

Amerykanie strollowani?

Tak jak od począt­ku przy­pusz­cza­łam: Gra­ce­po­int oka­za­ło się bar­dzo kiep­ską pod­rób­ką Bro­ad­church. Nic nie było lep­sze, a wie­le rze­czy wypa­dło nawet dużo gorzej, niż w ory­gi­na­le. Ame­ry­ka­nom nie tyl­ko nie uda­ło się odwzo­ro­wać kli­ma­tu bry­tyj­skiej pro­duk­cji, ale też nie zgro­ma­dzi­li odpo­wied­niej gru­py akto­rów, któ­rzy paso­wa­li­by do ról, jakie mie­li zagrać. Tro­chę szko­da Anny Gunn, bo tą zawsze okre­śla się mia­nem uta­len­to­wa­nej aktor­ki, a tu nagle wyszło, że w porów­na­niu z Oli­vią Col­man, Gunn jest total­nym beztalenciem.

Zasta­na­wia mnie nato­miast jed­no. Ame­ry­ka­nie zapro­si­li do współ­pra­cy nie tyl­ko Ten­nan­ta, ale tak­że twór­cę Bro­ad­church – Chri­sa Chib­nal­la. Dla­cze­go więc Gra­ce­po­int się nie uda­ło, sko­ro za ste­ra­mi seria­lu sie­dzia­ła ta sama oso­ba? Racjo­nal­ne wytłu­ma­cze­nie jest pro­ste: Chib­nall i Ten­nant musie­li dosto­so­wać się do wymo­gów ame­ry­kań­skich pro­du­cen­tów (dla­te­go Ten­nant porzu­cił swój pięk­ny, szkoc­ki akcent) i tym samym tak napraw­dę nie mie­li duże­go wpły­wu na koń­co­wy wygląd serialu.

Ja jed­nak mam nie­co inną, bar­dziej zło­śli­wą (i przy oka­zji dość nie­praw­do­po­dob­ną) teo­rię. Mia­no­wi­cie myślę, że Chib­nall spe­cjal­nie nie sta­rał się, by Gra­ce­po­int się uda­ło. Bo czy coś może być lep­szą pro­mo­cją dla Bro­ad­church niż komen­ta­rze widzów „Gra­ce­po­int jest do kitu, bry­tyj­ski ory­gi­nał był znacz­nie lep­szy”. I czy to tyl­ko zbieg oko­licz­no­ści, że zwia­stun dru­gie­go sezo­nu Bro­ad­church został poka­za­ny tego same­go dnia, co finał Gra­ce­po­int? Nie wyda­je mi się! Jak dla mnie prze­kaz był ewi­dent­ny: „spo­koj­nie, w stycz­niu wró­ci wasz ulu­bio­ny serial, nie musi­cie już oglą­dać ame­ry­kań­skich pod­ró­bek”. Czy wy też dostrze­ga­cie w tym wiel­ki spisek?

A tu ten zwia­stun, tak na dobre zakoń­cze­nie wpisu:

źró­dła zdjęć wyko­rzy­sta­nych w obraz­ku ilu­stru­ją­cym wpis: Cre­ati­ve Conver­sa­tion, IMDb; pozo­sta­łe zdję­cia ilu­stru­ją­ce wpis są kadra­mi z seria­li Bro­ad­church i Gra­ce­po­int

Wpis pocho­dzi z poprzed­niej wer­sji blo­ga. Został zre­da­go­wa­ny i nie­znacz­nie zmodyfikowany.

Ory­gi­nal­ny tekst możesz prze­czy­tać tutaj, a jego póź­niej­szą, popra­wio­ną wer­sję (z więk­szą ilo­ścią komen­ta­rzy) tutaj.